اطلاعات رسمی سرشماری سال 2016 نشان داد که 9780 بومی در این شهر زندگی می کنند. در این مطالعه که تعداد سلامتی ما نام دارد ، مشخص شد که جمعیت ممکن است بین 23،080 تا 42،641 نفر باشد. اسمیلی گفت ، این واریانس به این دلیل است که بسیاری از مردم بومی سرشماری را پر نکردند.

مایکل هاردی ، مدیر اجرایی Anishnawbe Mushkiki ، گفت: “می بینید که چرا اینقدر فشار در مورد جمعیت بومی که مبارزه می کنند وجود دارد ، زیرا ما واقعاً نمی دانیم چه کسی در همسایگی ما زندگی می کند.”

“چه کسی در اینجا زندگی می کند ، در رابطه با اینکه چه کسی وارد و خارج می شود. و ، این یک روند رو به رشد است.”

هاردی گفت که او می خواهد این مطالعه توسط دولت ها ، سازمان های بودجه ای و سایر سهامداران مراقبت های بهداشتی مورد استفاده قرار گیرد تا بتواند برای نیازهای بهداشتی جامعه بومی در حال رشد برنامه ریزی کند.

وی گفت كه نمی خواهد خدماتی را كه از جمعیت غیر بومی به جمعیت بومی اختصاص می یابد ، ببیند. بلکه گسترش خدمات برای اطمینان از جایگزینی همه کسانی که به کمک نیاز دارند.

“ما برای مسافت طولانی اینجا هستیم. ما همسایه هستیم ، با هم زندگی می کنیم و بهترین کار این است که ما قلب خوبی داشته باشیم و تا آنجا که می توانیم با هم کار کنیم. از آنجا که هرچه قویتر باشیم ، شهر قویتر است است. “

در حالی که به دست آوردن اطلاعات مناسب جمعیتی یک نگرانی اساسی است ، اما تعدادی دیگر از مسائل ناشی از این چالش است.

به عنوان مثال ، در این گزارش ، خانوارهای بومی 19 برابر بیشتر از چند خانوار در یک خانه زندگی می کنند ، در مقایسه با متوسط ​​خانه در شهر.

همچنین مشخص شد که افراد بومی بیشتر بیکار هستند ، در 67 درصد از افراد در این مطالعه در مقایسه با میانگین استانی 11 درصد. تقریباً 80 درصد مردم بومی این شهر در زیر خط فقر زندگی می کنند.

وقتی نوبت به نژادپرستی رسید ، دو سوم پاسخ دهندگان گفتند که نژادپرستی را تجربه کرده اند ، این رقم مشابه سایر مطالعات بهداشتی در لندن ، همیلتون و تورنتو است.

دسترسی به مراقبت های بهداشتی

از بین کسانی که گفتند نژادپرستی را تجربه کرده اند ، 66 درصد گفتند که این تأثیر بر چگونگی دسترسی آنها به خدمات بهداشتی و درمانی دارد.

اسمیلی با اشاره به اینکه موانع آشکاری در دسترسی به مراقبت های اولیه وجود دارد ، گفت: “ما در کشوری زندگی می کنیم که قرار است از مراقبت های بهداشتی برابر برخوردار شویم.”

تعداد کمی از افراد بومی دارای پزشک مراقبت های اولیه هستند و تقریباً نیمی از پاسخ دهندگان گفتند که آنها طی یک سال گذشته به بخش اورژانس مراجعه کرده اند. این میزان بالاتر از متوسط ​​دسترسی انتاریو به خدمات فوریت های پزشکی ، 19 درصد است.

بخشی از مسئله این است که 11 درصد از پاسخ دهندگان اظهار داشتند که نسبت به سازمان های عمومی مانند پلیس ، خدمات بهداشتی و اجتماعی بی اعتمادی دارند. نسبت بسیار بیشتری – 64 درصد – اظهار داشتند که هیچ مشکلی با این خدمات ندارند.

در این گزارش اشاره شده است که خدمات اجتماعی نقش مهمی در خدمات بهداشتی برای افراد بومی دارند. تقریباً سه چهارم بزرگسالان بومی مدتی را در زندان سپری کرده اند ، که بالاتر از آمار گزارش شده در تورنتو است ، 52 درصد از مردم بومی بخشی از زندگی خود را در زندان سپری می کنند.

بیشتر کسانی که به زندان رفته بودند ، آنجا برای یک تخلف استانی در آنجا بودند.

اسمیلی گفت: “ما (باید) از نقاط قوت جامعه ، نقاط قوت فرهنگ ، نقاط قوت هویت ، قدرت شفابخشی سنتی استفاده کنیم.”