با توجه به تحقیقات گسترده ای که نشان می دهد جوامع با جمعیت بیشتر از اقلیت های قابل مشاهده بیشتر تحت تأثیر این بیماری قرار گرفته اند ، طرفداران بومی شهری در حال افزایش صدای خود به کسانی هستند که خواستار داده های بهتر در مورد نژاد و مرگ و میر از COVID-19 هستند. .
اسکات کلارک ، مدیر اجرایی Vancouver ALIVE ، یک سازمان حمایت از بومیان شهری ، از اخبار اخیر مبنی بر اینکه در محله هایی با اقلیت های مشهودتر نرخ مرگ و میر ناشی از COVID-19 بیشتر است ، نگران است.
او دوست دارد مواردی را در بین افراد بومی شهری ردیابی و گزارش کند.
کلارک می گوید: “ما فقط از هیچ منبعی اطلاعاتی نداریم ، چه از طرف دولت فدرال و چه از استان استانی یا مقامات بهداشتی.”
وی می گوید ، موارد بالاتر فقر ، بیماری های مزمن و آسیب پذیری تاریخی در برابر بیماری های همه گیر باعث می شود افراد بومی ساکن در شهرها در برابر COVID-19 آسیب پذیرتر شوند.
طبق دولت قبل از میلاد ، بیش از 78 درصد مردم بومی در این کشور زندگی می کنند شهری مناطق.
وزارت بهداشت پیش از میلاد گفته است ، به استثنای داده های مربوط به بومی ، اطلاعاتی راجع به نژاد جمع نمی کند. با این حال ، داده ها همراه با ملت متیس بریتیش کلمبیا و اولین مرجع بهداشتی سازمان ملل جمع آوری می شود که تصمیم می گیرد چه کسی اطلاعات را ببیند و نحوه استفاده از آنها را ببیند.
سخنگوی گفت ، داده ها از طریق فرم های گزارش مورد جمع آوری می شوند ، که امکان شناسایی خود بومی را فراهم می کند.
مانیتوبا داده های بومی را گزارش می دهد
در مقایسه ، مانیتوبا در حال جمع آوری و گزارش دادن اطلاعات بومیان ساکن در داخل و خارج از ذخیره است.
دکتر مارشیا اندرسون ، که هماهنگی واکنش همه گیر مانیتوبا First Nations COVID-19 را رهبری می کند تیم، می گوید بومیان شهری و رزرویده همان عواملی را دارند که باعث آسیب پذیری آنها در برابر COVID-19 می شود ، از جمله موارد بالاتر دیابت ، فشار خون بالا و بیماری های خونی و همچنین مسکن بی کیفیت و بی کیفیت.
اندرسون گفت ، اما این عوامل در شهرها متفاوت عمل می کنند ، بومیان شهری را به همان اندازه – اگر آسیب پذیرتر نباشند – باقی می گذارد.
وی می گوید ، بسیاری از مردم بومی شهری در محله های کم درآمد اجاره اجاره می کنند ، جایی که در یک آپارتمان شلوغ معمولاً اتاق خواب خصوصی یا حمام وجود ندارد تا در صورت نیاز خود را منزوی کنند.
اندرسون می گوید ، واکنش همه گیر در داخل و خارج از ذخیره نیز یک عامل است. با احتیاط ، دولتهای First Nation می توانند ورود به جوامع را محدود کرده و مدارس را تعطیل کنند. او می گوید ، بومیان شهری نمی توانند چنین کاری کنند.
تحویل مراقبت های بهداشتی عامل دیگری است. تحویل رزرو در صلاحیت فدرال است. از طرف دیگر ، افراد بومی شهری باید برای مراقبت از سیستم های بهداشتی استانی ، منطقه ای و خصوصی استفاده کنند ، اندرسون می گوید.
“بیماری های شدیدتر ذخیره نمی شوند”
اندرسون می گوید ، وینی پگ نمونه بارزی از چگونگی تأثیر COVID-19 بر روی بومیان شهری به ویژه ارائه می دهد.
وقتی CBC News در تاریخ 25 نوامبر با اندرسون صحبت کرد ، 85 بیمار بومی COVID-19 در بیمارستان بودند. وی گفت ، از این تعداد ، 67 نفر ساکن شهری بودند ، در حالی که 18 نفر از جمعیت ذخیره بودند.
همچنین ، از 21 بومی مبتلا به COVID-19 تحت مراقبت های ویژه در آن تاریخ ، 17 نفر شهری بودند ، چهار نفر از ذخیره. و از 34 مورد مرگ ناشی از COVID-19 ، 21 مورد شهری و 13 نفر نیز ذخیره بود.
برای مقایسه ، حدود 48 درصد از مردم بومی Manitobans از طریق ذخیره زندگی می کنند. 52 درصد با ذخیره زندگی می کنند.
وی می گوید: “بیماری های شدیدتر ذخیره نمی شوند.” “با افزایش شیوع ویروس ، جوامع دارای ساختار آسیب دیده بیشتر و بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند.”
در مورد کلارک ، او می گوید که نمی خواهد ببیند Metro Vancouver یکی دیگر از وینیپگ ها شده است.
کلارک می گوید: “ما به داده ها نیاز داریم. می دانیم که به آنها نیاز داریم. بدون آن نمی توانیم برنامه ریزی کنیم.” “و اگر ما درک نکنیم که چگونه این می تواند بر جمعیت ما تأثیر بگذارد ، پس ما همه تلاش خود را نمی کنیم تا بتوانیم ماهیتاً پیشگیری کننده باشیم تا از افراد خود حمایت کنیم.”
