روز جمعه در حالی که 10 لباس قرمز در اطراف میدان کابوت در مرکز شهر مونترال از درختان و صندلی‌ها آویزان شده بودند، یک لحظه سکوت برقرار شد، از جمله یک لباس به اندازه کافی کوچک برای یک کودک.

چند نفر روی صحنه ایستاده بودند که در سال های اخیر عزیزانشان یا کشته شده اند یا ناپدید شده اند.

به امید پایان دادن به چرخه خشونت و غم و اندوه، گروه های اجتماعی برنامه خود را برای قرار دادن نام ها، چهره ها و داستان ها در فهرست طولانی موارد زنان، دختران و افراد دو روحیه بومی مفقود و کشته شده در کبک اعلام کردند. آنها می گویند واقعیتی در استان که اغلب کم اهمیت جلوه داده می شود.

پروژه Iskweu، که با هدف ارائه کمک به خانواده‌های افرادی که مفقود شده‌اند، و زنان بومی کبک گروه‌هایی هستند که پشت این طرح جمع‌آوری داده‌ها و ایجاد یک نقشه تعاملی از این موارد هستند. آدری روسو، استاد جامعه‌شناسی در دانشگاه کبک ان اوتوآیس (UQO) نیز در این کار مشارکت دارد.

از سال 2010، 5 می به عنوان روز ملی آگاهی از زنان و دختران بومی مفقود شده و کشته شده و افراد دو روح، که به عنوان روز لباس قرمز نیز شناخته می شود، نامگذاری شده است.

سازمان دهندگان می گویند که این نقشه به ایجاد تصویری دقیق از وضعیت کبک کمک می کند و هر الگوی جغرافیایی می تواند به تعیین نوع خدمات پشتیبانی مورد نیاز در یک منطقه خاص کمک کند.

این پروژه همچنین شامل مشاوره با خانواده قربانیان خواهد بود.

هنگامی که از جنیس کواواک-بیبو، هماهنگ کننده پروژه Iskweu پرسیده شد که نقشه تعاملی چگونه می تواند به این خانواده ها کمک کند، گفت که می تواند به بهبود آنها کمک کند.

او گفت: “همه ما آسیب های بین نسلی را متحمل شده ایم. همه ما از خشونت، فقدان، اندوه یکسانی متحمل شده ایم.”

“واقعاً یک جنبه شفابخش برای همه ما وجود دارد که امروز با هم باشیم و همچنین بدانیم که آنها مهم هستند. داستان های آنها برای ما مهم است و آنها باید برای رسانه ها نیز مهم باشند.”

جانی وایلد یکی از سخنرانان مراسم روز جمعه بود. دخترش نه سال پیش ناپدید شد.

ویلد که از آخرین باری که دیده است در پروژه های مربوط به پرونده های زنان مفقود و قتل شده مشارکت داشته است، گفت: “ما نمی دانیم چه اتفاقی افتاده است. نمی دانیم که او مرده است یا زنده است، اما هنوز امیدواریم.” دخترش.

من سعی می‌کنم به خانواده‌های دیگر کمک کنم، زیرا تعداد ما در کبک زیاد است.

این گروه ها انتظار دارند که داده ها را برای نقشه تعاملی طی سه سال جمع آوری کنند و امیدوارند که داده ها را ظرف دو سال ارائه کنند. آنها همچنین می‌خواهند برخی از چالش‌های مربوط به مستندسازی پرونده‌ها، مانند دسترسی به داده‌ها و نحوه شناسایی برخی قربانیان توسط مجریان قانون را برجسته کنند.

قاواوک-بیبو گفت: «احساس می‌کنم مردم بومی داستان‌هایشان را برای مدت طولانی از آن‌ها گرفته‌اند، تمرکزشان بر این است که مثل یک کارگر جنسی باشند یا مشکلات اعتیاد داشته باشند و این مهم نیست.»

“این انسانیت را از بین می برد. و من می خواهم به خانواده ها برگردانم. من می خواهم آنها داستان های خود را پس بگیرند.”