مجموعه ای از رگالیاهای Mi’kmaw که بیش از 100 سال پیش به موزه استرالیا اهدا شده بود، رسما به خانه بازگشت.

این رگالیا که شامل یک ژاکت، مقرنس، یک ساق تکی، یک کیسه، یک سنجاق سینه نقره ای تجاری و یک لوله است، از دهه 1890 در موزه ویکتوریا در ملبورن نگهداری می شود.

هدر استیونز، مدیر مرکز میراث فرهنگی و میراث میلبروک در ترورو، ایالت NS، از سال 2013 برای بازگرداندن این جلیقه ها تلاش کرده است.

ماه گذشته، پس از یک دهه بحث با موزه، کاغذبازی های گسترده دولتی و تاخیرهای همه گیر، سرانجام این اتفاق افتاد.

استیونز به همراه دی آن ساک، یک حامل لوله Mi’kmaw، برای بازیابی اقلام به ملبورن سفر کردند.

استیونز به رادیو سی بی سی گفت: “بازگرداندن آن به خانه، فقط برای من نبود. برای کل کشور میکماو ما بود.” خیابان اصلی هالیفاکس در روز چهارشنبه

این چیزی است که برای بازگرداندن آن به خانه بسیار سخت جنگیدم و بسیار مفتخرم که آن را در اینجا برای مردم خود دارم.»

این رگالیا شامل یک ژاکت گلدوزی شده است که در امتداد سجاف، برگردان، شانه ها، سرآستین و پشت آن با مهره کاری تزئین شده است. مقرنس ها و کیسه مهره های مشابهی دارند.

این لوله از چوب و جوجه تیغی ساخته شده است و دارای حیوانات کنده کاری شده منحصر به فرد میکماق است.

استیونز گفت که اعتقاد بر این است که رگالیا توسط یک صنعتگر Mi’kmaw به نام مری کریستینا موریس ساخته شده است که در دهه 1840 جایی بین Millbrook و Shubenacadie زندگی می کرد.

او گفت که این کار توسط ساموئل هویگه، کارمند دولتی، نویسنده و هنرمند کانادایی آتلانتیک، که نگران آینده فرهنگ و هنر میکماو بود، سفارش داده شده بود.

هویگو در اواسط تا اواخر دهه 1800 نوا اسکوشیا را با رگالیا ترک کرد و به انگلستان نقل مکان کرد. او سپس به ملبورن استرالیا سفر کرد و در سال 1891 در آنجا درگذشت و این شاهکار را به موزه ویکتوریا وصیت کرد.

از آن زمان تا زمانی که استیونز این سوال را مطرح کرد که چرا مرکز میلبروک به جای اقلام واقعی، عکسی از رگالیا به نمایش گذاشته شده است، باقی مانده است.

بدین ترتیب تلاش های او برای بازگرداندن رگالیا آغاز شد. سرانجام ماه گذشته به او مجوز داده شد.

یک دیدار احساسی

استیونز و ساک یکشنبه گذشته، پس از یک دیدار احساسی، با رگالیا به نوا اسکوشیا بازگشتند.

استیونز گفت که کارکنان موزه آنها را وارد اتاقی کردند که در آن رگالیا در یک جعبه قرار داشت و به آنها اجازه دادند 10 تا 15 دقیقه با آن خلوت کنند.

“باور نمی‌کردم واقعی باشد. من با آن رگالیا آنجا بودم. نمی‌توانستم آن را ببینم زیرا یک پوشش بالای آن بود، مانند یک پوشش محافظ بالای آن، اما نیازی به دیدن آن نداشتم. در آن زمان چون هم من و هم دی آن به محض اینکه از آن در گذشتیم احساس ارتباط کردیم.”

ساک شروع به آواز خواندن و طبل زدن کرد، در حالی که استیونز دست و سر او را روی جعبه گذاشته بود و از رگالیا تشکر می کرد.

وقتی جعبه باز شد، استیونز گفت اولین بار کت گلدوزی شده را دیدم.

او گفت: «نمی‌توانستم این هنر را باور کنم.

“من غمگین بودم، زیرا مدت زیادی است که با ما به خانه برنگشته است، و خوشحال بودم. من آنقدر بالای ماه بودم، زیرا در حال بازگشت به خانه است.”

هنوز کار باید انجام شود

استیونز گفت که این مجموعه در مرکز میراث فرهنگی و میراث میلبروک قرار خواهد گرفت، اما هنوز به نمایش گذاشته نشده است.

او گفت که این مرکز با موزه نوا اسکوشیا برای ایجاد یک صفحه نمایش 365 درجه که شامل تاریخ شفاهی تاریخ این رگالیا به دو زبان انگلیسی و میکماو است، همکاری می کند.

انتظار می‌رود که این رگالیا در 21 ژوئن – روز ملی مردم بومی در معرض دید عموم قرار گیرد.

استیونز گفت که برخی از Mi’kmaq این فرصت را داشته اند که این رگالیا را ببینند، و این یک تجربه احساسی بوده است.

“این شاهکار باید به خانه برمی گشت. و می دانید، من این کار را برای مردممان انجام دادم… آنها بسیار خوشحال هستند که آن را در میکماکی به خانه بازگشته اند و سپاسگزارند.”